FRAZA NR 95-96 / 2017 – PODKARPACIE LITERACKIE I OKOLICE

Krystio Pastuchow

Ostatnie wiersze

Po długiej chorobie 3 lutego 2017 roku zmarł Krystio Pastuchow, bułgarski poeta, pisarz i dziennikarz, wielokrotnie publikowany we „Frazie”. W latach 2006–2011 z żoną, Aną Stojkową, mieszkał w Warszawie. Do ich pobytu w Polsce, którą zwiedzali, poznali i polubili, nawiązuje wiele jego wierszy. Na przekór trudnemu życiu, Pastuchow nie przestał być wrażliwy na urodę życia: kolory, dźwięki, wielość form, w jakich się przejawia i na jego ulotność. Starał się w poezji utrwalić i zatrzymać to, dla czego warto żyć. Nam, czytelnikom, w swoich wierszach pozostawił czułość dla świata, zachwyt nad chwilą, dobroć i wiarę w miłość.

Marta Hożewska

***

W zimie

       sobie odejdę

nie zostawię

      śladów

      na śniegu

Takie

   piękno

      grzech

        podeptać

Nawet

     koty

        latają

          wysoko

***

Wiosną

          w ogrodzie

rozrzuciłem

          trochę

               nasion

                   bluesa

           i rock and roll’a

by mieć

            werwę

                    wieczorem

Stoję teraz

              nachylony

i czekam niechby wykiełkowały

                               przynajmniej

w tym przeklętym

                           upale

***

Ciemność

chyba nie chce

światła

Każdy

przyzwyczaił się

do swojego bytu

 ***

                 Płamenowi Asenowi

Kiedy jestem za granicą

            ogromnie tęsknię za dróżką

                która rozpoczyna się nagle

                      przy moim płocie

i prowadzi mnie

           do studzienki

                 pieszczonej przez miętę

                                         i ludzkie usta

Ale kiedy wracam tutaj

               ogarnia mnie smutek

                           silniejszy od nostalgii

              bo płotu nie ma

        ścieżka ukryta w cierniach

i nic już

          nie jest

                    tym

                        czym powinno być

    ***

                         Grażynie

Mój Boże

            jak

               piękna

                     byłaś Warszawo

przed ostatnią wojną

I dziś chcę się żenić z Tobą

nawet

      dla

        jednej

          poobijanej cegły

gdy znajdę się na Starym Mieście

      ***

Przygnębiony

                   tą

                     warszawską zimą

wemknąłem się

             do ciepła

                   mokotowskiego

                                         bazaru

Miałem sposobność

                  pogadać

                       z armeńskim sprzedawcą

a potem

         dalej

              swoim traktem

Dookoła mżawka

       i pewnie

                             dlatego

wpadłem

                    na nieznajomego człowieka

Być może

                     na Stanisława Wyspiańskiego

A może

         na samego siebie

***

Fiat lux

Niech stanie się światłość

                               zakrzyknął

                                       Rembrandt

przyglądając się

                  marnej

                       przyrodzie

                              dokoła

i skromnej ziemi

                           niższej

                                od wody

w której

         milcząco

                i nieśmiało

kiełkują Mali Holendrzy

I stało się światło

                tak w mętny

                      jak i w jasny dzień

zerka

     tysiące tulipanów

                     ciekawskich

 by dojrzeć

      Małych Holendrów

                     i Rembrandta

pijących piwo

z jasnych kufli

***

             Ogiemu Radewowi

Teraz

      kiedy

          już jesteś tam

czy

   zrozumiesz

gdzie

    lewa ręka

        Wenus z Milo

a jabłko niezgody

      czy w jej dłoni

***

   Nikiforowi Ruskowowi

Nastąpiłeś na moje serce

                    kiedy odszedłeś

                                nie pytając

                                       czy można

Po prawdzie

             serce

                 to mięsień

ale

         też miłość

                  I boli

 ***

„…W żyłach 12%  bułgarskich mężczyzn płynie rosyjska krew…”

                                                                                  Rosyjski portal internetowy

Od wieków

trackie wino

wrze

w moim ciele

zmieszane

z podstępną

bizantyjską

dyplomacją

i pianą spływającą z wędzidła

wyszczerbionego przez zęby

kumańskiego

dziadkowego konia

Skąd ta rosyjska krew

dwanaście procent

w bułgarskim mężczyźnie

którego żyły

pełne są jadu

żmii

zamiast krwi

I który każdego dnia czeka

by pocałować

Aloszę

Krystio Pastuchow
Przełożyła Marta Hożewska