Zmarł Henryk Bereza

21 czerwca zmarł w Warszawie Henryk Bereza – pisarz i krytyk literacki, od połowy lat 50. XX wieku związany z miesięcznikiem „Twórczość”, w którym redagował dział prozy i był zastępcą redaktora naczelnego. Zamieszczał tam swoje teksty: eseje, felietony, recenzje, a w ostatnich latach stałe cykle: dziennik lektur Wypiski, zapisy oniryczne Oniariada oraz Listy do Alicji Dryszkiewicz i Dariusza Bitnera. Był przyjacielem i promotorem kilku pokoleń polskich pisarzy (m.in. Marka Hłaski, Wiesława Myśliwskiego, Janusza Głowackiego, Mariana Pilota, Jana Drzeżdżona, Marka Słyka, Jerzego Łuczeńczyka, Krystyny Sakowicz, Janusza Rudnickiego, Grzegorza Strumyka), twórcą terminu i teoretykiem „prozy chłopskiej” oraz „rewolucji artystycznej w prozie”. Opublikował kilka książek krytycznych. W ostatnich dwóch dekadach życia stawał się coraz bardziej pisarzem. Wypracował osobliwą formę prozy krytycznej (Pryncypia. O łasce literatury, 1993; Obroty, 1996), zapisów onirycznych (Oniriada, 1997). Z czasem zbliżył się ku lapidarności aforyzmu i krótkich form poetyckich, zwłaszcza w tomach Miary (2003), Względy (2010) i Zgłoski (2011). Był prawdziwym miłośnikiem słowa pisanego i przyjacielem ludzi pióra. Pozostawił po sobie m.in. ogromną korespondencję. Został pochowany 27 czerwca na Starych Powązkach w Warszawie w kwaterze obok grobu swego przyjaciela Marka Hłaski, a w pogrzebie uczestniczyli licznie ludzie sztuki i literatury wszystkich pokoleń.